يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْنَاكُم مِّن ذَكَرٍ وَأُنثَى وَجَعَلْنَاكُمْ شُعُوبًا وَقَبَائِلَ

لِتَعَارَفُوا إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِندَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ ﴿13﴾

ترجمه : اى مردم! ما شما را از مرد و زن آفریدیم و شما را تیره‌ها و قبیله‌ها قرار دادیم تا یكدیگر را بشناسید، همانا گرامى‌ترین شما نزد خدا، با تقواترین شماست، همانا الله داناى خبیر است.

سوره مبارکه :حجرات




برای عضویت اینجا کلیک کنید

من بـلوچم

من بـلوچم خـاکِ میهن ، مـَهد و گـهوار ِ من است

هـَر وَجَـب از خـاکِ پـاکم ، همچو اَبصـار من است 

قـدمـتی دارم کـُهـَن ، فـــــردوســـی هـَم دانـَــد مـَـرا

از نِگاران بـهـتـریـن ، دیگـر چــه آثـار ِ مـن اسـت 

ثـــروتـــم ، گـنجـــیـنه ای از آدمـیـّت بــوده اسـت

صلح و دوستی و صداقت حرف و اظهار من است 

مـن نمی خواهـم گـزینم بهـر خود ســـردار و مـیـر

همّت و نـام ِ بـلـنـدم ، مـیــر و ســـردار ِ من اسـت 

شــاعــر بـایـد تـُــرا ، تـا پـاک بـینی نـسـل ِ پـاک

گـر خـطا رانــدم سخن را ، حــَد سـزاوار من است 
 

بـلوچم

من بـلوچم! از بـلوچ ِ مهربـان! گـويم سـخـن

از مـرام و سيرت آن قهرمان! گـويم سـخـن

از کـنـار کـوهِ تـفــــــتان! اژدهـاى ِ آتـشـيـن

سَــرد و آرام بـا دلـى آتشـفـشان گويم سخـن

ازجـوال ِ زنــده در بــزمــان و آب معـدنـش

جـايـگاهِ قـوچ و ميش و آهــوان! گويم سخن

از ســفالکاران ســرباز و ســراوان سرفراز

دختـران بـا وقار و کــاردان گــويــم ســخـن

شهره باشد در جهان گلدوز و سوزن کار من

زان هـنـرهـاى ظـريفِ دختــران گويم سخن

گـر بـود ابــزار کــارم در امــور صـــنعتى

درکـنـارچـيـنـيان و اصــفهان! گـويـم سـخـن

ســـــــــــامـى ام گـويـنـد امــا! بــلـوچـم مـن

بـا زبــان بـلـوچـى! هـمچـنـان گـويـم سـخـن

سرای رندان و بیلان

  بگویم وصف چندان از بلوچستان         زوصف من دوچندان است بلوچستان

به قدمت چشم ازمان  و به قیمت                 درّ  پنهان  است  بلوچستان

به قامت  سرو بستان و به قدرت                 شیر غّران  است  بلوچستان

  به وسعت  بحر عمان  و به هیبت                 کوه  تفتان  است  بلوچستان

   به صورت ماه تابان  و به سیرت                 لعل و مرجان است بلوچستان 

  به رحمت ابر باران  و به طاعت                 عین  ایمان  است  بلوچستان

  به عزّت همچو اعیان  و به ذلّت                مرگ و اعلان است بلوچستان

  به  رقّت  خشم طوفان و  به لذت                 مرغ  بریان  است  بلوچستان

 به  امت  ختم ادیان  و  به  سنت                  تبع  تبعان  است  بلوچستان

  به مذهب از حنیفان  و به مکتب                 مهد  قران  است  بلوچستان    

به دلها  جان و جانان  و  به دنیا                  بانگ و آذان است  بلوچستان

به  لبها  صوت  قرآن  و  به دلها                  ذکر  یزدان  است  بلوچستان

به  بوها  بوی  ریحان  و  مثال                    پسته  خندان است  بلوچستان

به جنت حور و غلمان و بسان                   جمع  بزمان  است  بلوچستان

به میهمان حد میزبان و به خویشان             حسن  احسان  است  بلوچستان

به غیرت مرد مردان و به جرأت                  رزم  میدان  است  بلوچستان

به  چشم  دشمنان  خار  و   بدید                  ما   گلستان  است  بلوچستان

به ظاهر ما را  چمّان  و  به باطن               ساه و ایمان  است  بلوچستان

به غربت حزن حجران و به یوسف               چاه   کنعان  است  بلوچستان  

به غصّه بس پریشان و به  قصّه                 نی  که  نالان  است بلوچستان

به زخم شه شهان بیجان و  دانش              ما  را  ارمان  است  بلوچستان

امین را خیل ارمان است که روزی              مهد  علمان  است  بلوچستان

به  خاک  پاک  ایران و سرای                   رند  و بیلان  است  بلوچستان

سروده : محمدامین دهواری نژاد

چه زیبا سرودی ابوالقاسما * بلوچرا ستودی تورزم آزما 
امینرامدام باشدش این دعا * که رحمت بباردبه قبرت خدا 
نژاد بلوچان بُوَد آریا  * دلیرو شجاع و بسی بی ریا 
بلوچراوطن بوده اندر شمال * پدر با نفوذو پسر باکمال 
بلوچراوطن خاک ایرانزمین * تفاوت نداردچه آنسوچه این 
به فرمان شاه و بلوچی قدَر * مکاقوم مُکران شده دربدر 
بمُکران چوآمدبکل آنسپاه * زآن پس بلوچراشداین جایگاه 
چوایران مبیتن بدن می مبات * به ای مرزوبومایکتن مبات 
نهین ما زهندو نه نسل عرب * به تاریخ ایران داریم ثبات 
بلوچان و کردو لـُرو ترکمن * بُونداهل ایران ماتین وطن 
بلوچان په ایران کننت افتخار * ببات ملک ایران پر از اقتدار 
بلوچان مشرق زمینرا سخن * همینست که ایران بودمی وطن 

سراینده :  محمدامین دهواری نژاد 

تاریخ بلوچستان قسمت دوم
نویسندہ: گل خان نصیر
مترجم: ملک بلوچ
طایفہ دوم
طایفہ دوم کہ در بالا از آن ذکر شدہ و در مناطق دجلہ و فرات و مرغزارھای حلب زندگی میکردہ اند نیز از گردش زمان امان نیافتند ـ گفتہ میشود بعد از خلفای راشدین و در زمان خلافت بنی امیہ در جنگ کربلا بلوچھا امام حسین را یاری دادہ اند ـ پس از شھادت امام حسین بلوچھا از ترس انتقام یزید و ابن زیاد مناطق آباد و ھمجوار را رھا نمودہ و در کوھھای حلب پناہ گزیدند ـ برای تامین مایحتاج زندگی شروع بہ غارت شھرھا و آبادیھای مجاور نمودند ـ تا آنجا کہ امیر سفاک و خون آشام بنی امیہ (1) حجاج بن یوسف بہ تنگ آمد و بہ کمک عراقی و کوفی ھا کشتار بلوچھا را شروع نمود ـ بلوچھا یارای آنرا نداشتند کہ بہ مقابلہ حجاج بن یوسف کہ شخصی سفاک و خونریز بود برخیزند و مجبور گردیدند کہ از این کوھھا نیز مھاجرت کنند ـ

تاریخ بلوچستان
نویسندہ: گل خان نصیر
مترجم: ملک بلوچ
بسم اللہ الرحمن الرحیم
بخش اول
بلوچ طایفہ اول 

بلوچھا از زمان بسیار قدیم بصورت بادیہ نشینی و خانہ بدوشی در آسیا میزیستہ اند ـ بعضی از مورخین فکر میکنند کہ کلمہ "بلوچ" از خانہ بدوشی و بادیہ نشینی گرفتہ شدہ است ـ قوم بلوچ در عربستان، در نواحی دجلہ و فرات، مرغزارھای حلب و نواحی مرزی ایران زندگی میکردہ اند ـ در نواحی داخلی ایران از تبریز گرفتہ تا دامنہ ھای کوہ البرز و مشھد پراکندہ بودہ اند ـ دامداری و بہ یغما بردن اموال مردم شھرھا و آبادی ھای ھمجوار از کارھای مورد علاقہ آنھا بودہ است ـ
طبق روایت یک نویسندہ انگلیسی "مضبوط البدن" بلوچھا افرادی دلیر و سخت کوش بودہ کہ ھمیشہ زندگی آزاد را دوست داشتہ اند ـ از زمان حملہ اسکندر بزرگ، بلوچھا شروع بہ آموختن فنون نظامی نمودند تا برای حصول آزادی جانبازی نمایند ـ مثل مشھوری است کہ میگوید "جانباز جان برکف این را نیز آموختہ است کہ چگونہ خود را از بند اسارت نجات دھد ـ